કાંચળી ઉતારીને સાપ સરી જાય એમ આપણે યે સરવાનું ઘાસમાં. એકાદી ક્ષણ કોઈ સરકે છે ખેસવીને વરસોના રાફડાની ધૂળ ઝંખનાની પાંદડીની વચ્ચેથી ઊઘડે છે વીતકના મોગરાનું ફૂલ હોવાના રંગ ઝરી જાય બધા નિશ્વાસે આપણે સુવાસ લીએ શ્વાસમાં. આપણે ન આંગણાનો તુલસીનો ક્યારો કે આપણે ન ભીંત ઊભી અંધ પાંદડાની લીલપને હોઈ શકે એટલો જ આપણો આ ઘરથી સંબંધ ખેરવેલાં પીંછાની ઊંડી લઈ વેદના પંખી તો ઊડતું આકાશમાં. કાંચળી ઉતારીને સાપ સરી જાય એમ આપણે યે સરવાનું ઘાસમાં. - મનોજ ખંડેરિયા